1. yek romanek kurt ya (bnr: jan dost)î ye. ku bi gelemperî tenê xwendina pirtûkê, bi ceribandina vêgotinên nû ve bi min re çêjdar û tamxweş hat. lê belê, ji alikî ve, ji ber mijara ku di dîrokê de nepêkan û navên lehengên ên seyr û sosret, bikaranîna peyvên ecêb pir neeciband. berê çend pirtûkên baş xwendibûm ji wî nivîskarî lê belê ev roman ne wisa ye.
nivîskar hinek caran gotinên devokî û hinek caran jî erebî bi kar aniye.
dawiya pirtûkê de cihêkî de ewil şaş bûm piştrê pirqînî ket min.

rûpel 136“…
Hema ku şevê palgehên xwe yên tijî sawîr amade kirin da ku serpêhatî pala xwe bidinê, ezmên dest pê kir razên xwe yên spî ji dara kafûrê re vegotin ku bi dehan salan e di nivê hewşê de ye û çavnêra razên jorîn e. Yûnisê ernawud cihê xwe li ber cihê pîrewêrger xweş kir û ji tomarkirinê re amade bû. Wî hey li agirî dinêrî ku xwe bêdeng li ba dikir çawa ku semagerekî tazî û pûşt xwe li ber ahangeke seyr xwe li ba bike.
Berî ku pîrewergêr dest bi çîrokê bike, ji yûnis re got:
-Bûne çend şev em dinivîsin?
…

semagerekî tazî û pûşt çawa dibe?
li gorî ferhengan ku samager “semazen” a tirkî ye.
sema çerx,eviya ji bo semayên derwêşan e.
li gorî ferhengê pûşt jî wekî awayekî beredayî “qûnde, lewate homo” hatiye rave kirin.
nivîskar di cihê samagerê gotinên “dansor, çengî, lotî reqas” her wekî din yek bijartîbûya baştir dibû. tu mafê nivîskêr tune ku peyvên dînî, ku dibe ku di erebî de wate reqas bibe, bi vî avayî bi sifetên watenexweş bi kar bîne.