13. (bnr: xanî bese! ah û esef)



Ez çûme baxê sorgolan Wextê sehergahê bixef

Min dî sedaya bulbulan Dagirtibûn her çar terf



Sewta hezar û qumrîyan, dengê rubab û muxennîyan

TeŞbîhê bezma bengîyan, hevdengê hevbûn çeng û def



Manendê mest û serxweŞan, ez çûme bezma mehwesan

Ebrû keman û çavreŞan, cerg û dilê min kir hedef



Peygan di cergê, dîlberî ten bûye sendûqa berî

Seddeq ji husna wî perî, hêja li min bû, kerb û gef



Hêja li min bû kerb û kîn, zahir xezeb, batin kenîn

Lê xemzeyek da min nihîn, eqlê me dîsan kir telef



Dîsan hebîba çav belek, îhsan di gel min kir gellek

Lewra dîgel zûlfên xelek aloz me tînin qiŞt û lef



Xemrîy û qiŞt û zulf û xal, hemyan li ser ruxsarê al

Dîger hêbûn ceng û cîdal, lêk alîyan bûn sef bi sef



Sef sef medî wê kirye ceng, hindek hebeŞ hindek fireng

Vêk raperandin wek xedeng, dîger hebûn wan laf û leff (geff)



Diger hebûn de´wa û Şerr, derbû li min tîpa teter

Jêk rakirin qelbu cîger rihtin ji dil xwîna bikef



Rihtin gelek xûna dilan sehmarê zulfê sermilan

Bê rehm û mesta qatilan, meyxwar ji fincana sedef



Wan meyxuran ebter kirin, bê quwwet û rengzer kirin

Wellah „ ji dil kher-kher kirin, „ Xanî “ bi sed ah û esef



Ehmedê Xanî