cihê ku zibilê davêjinê; kaj *“gund, ne bê sergo ye”
(navdêr, nêr) poxan, zibilgo, zibilgeh,cihê ku mirov gilêşî û tiştên din yên jibermayî û bêkêr diavêjinê, cîyê ku rêxa heywanan li dihê avêtin. Herwiha: sergîfk, sergûfk. jê: sergoyane, sergoyî
lê piştî ko ew denga du sê carên din jî li pey hev bilind bû, ew ler-
izîna bi qasekî berê weke tayê dîsa bi min girt.
Labîrenta Cînan - Hesenê METÊ
bi xwe dillêdan
û henase lêgiran bûn.
antolojiya çîroka nû ya kurmancên başûr - xelîl duhokî