1. Hin caran di jiyana meriv de kêliyên wilo dijwar dertê pêşberî meriv û meriv di wan kêliyan de hebûna xwe dide li ber pirs û lêpirsiyan.

Aniha ez yek ji wan kêliyan de me.

Daweta mamosteyê dergistiya min heye û bi darê zorê wê ez jî anîm li vê derê aniha hezar pirs di hîşê min de derbas dibin. Sohebteke genî li dora masê digere ez wek fransizan li wan dinêrim, ji xeynî dergistiya xwe yekî jî nas nakim jixwe ew bixwe jî ketiye nav axaftinên raborî yên wexta lisê ye. Yahu te çima ez anîm li vê derê? Hêrs qehr... neyse aniha hewzek heye li kêleka min û xwe noqî wê dikim baş e ku kes pirsekê li min nake. Aniha behsa liseyê dikin. Ez îtiraf bikim; ji bo ku nekevim nav civata wan min ev mijar vekir û min serê xwe kir telefonê. Dikim ku zêdetir binivîsim, bila bêjin qey karekî min heye loma tevlî me nabe.. ya rastî dixwazim işinlanmîş bibim û biqerim ji van deran. Neyse ferheng pirr behicim. Çima mariv mecbur dimîne û diçe ortamên ku dilê wî kesî jê dixele? Çima? Çima? Çima??????

2. ew kêlîyên ku dema mirov bijîtin, hestek ku mirovê aciz dike tê dilê mirov. di wan kêlÎyan de an ji ber tenêbûna xwe an jî ji ber bêdilîya xwe pife pifek mirovê digire û di dilê xwe de dibêje law min çi quzilqurt xwar û ez hatime vêderê, xwezî ez nehatibama hwd.

3. kêliyên ku gelek caran tê serê mirov in. carinan dibe yek ji perçeyeke jiyana mirov. dawiya dawîn 13 rojan berê li stenbolê dewata baltûza min a li bosporê di keştiyê de hate kirin de hate serê min. erê dewat di keştiyê da bû, yanê dewateke piçek alafranga bû. piştî ku dîlana bûk û zava qediya, bi zora hevala min ve min xwe di orta pîsta dansê de dît. weke deqeyekê xencî me kes tev li reqsê nebû û em herdû tena serê xwe man. wê demê min got "çi îşê min li vir e". lê paşê hin kesên din jî tev li reqsê bûn ku ez jî rehet bûm*