1. tişta ku jê pir hez dikim.
Carna bi wan bacan, guncik, bacana reş û fasuliyên ziwakirî tirşikê çêdikim dibêjim ji min bextewartir li ser dinê ti kes tune ye. Her çiqas mîna a diya min nebe jî xweş e.
û piştî xwarinê bi çayê re xwarina basîq, benî, hêjîr û mewîjan jî zewqeke din e.

2. Bo min heya şeş-heft mehan pir maneya wê nîn e. Ne xema min e jî. Xwe berdidim nav çand û jiyana welatê ez çûmê.

Lê piştî şeş-heft mehên ji welêt dûr, ji heval û hogiran û ji dê û bav dûr, ji xwarin û avûheva ya welêt û herwiha ji bindestbûna kurdayetiyê jî (ev tişteke pozîtîf e)*, û helbet ji hezkiriya xwe dûr, dema mirov hêdî hêdî bêriya her tiştî dike, û dema mirov êdî li derve, di nav geremola biyanî de ji nişka ve dengê dêya xwe an ê birayê xwe yê biçûk dibihîse, xweş e. pir xweş e. Wek dermana dilan e. Hêsir ji çavê mirovan tîne.