1. ew rêbaza ku nivîskarên kurd ên têkçûyî pir bi kar tînin.

2. ew ê ku bi derewan û bê rûtî ji hev re dibêjin " hevalo, wele bêhna tirên te jî xweş e, ku te tirşika fasoliyan jî xwaribe û pê re jî tivir...

3. (bnr: xweşek)

4. Rojekê çend mitirb çûn gundekî dawetê. Daweş xweş kirin. B dahol û zirne û kemaça xwe. Piştî ku dawet qediya mitirban ji axayê gund re gotin heyra êdî em ê herin.
Axa got, "De ka îşev jî neçin. Ji me re lêxin. Em ê her yekî materek penîr bidin we."
Mitirbana tematiya vê pênîr kirin û gotin, "Baş e em ê îşev jî bimînin ma qiyamet e!
Piştî bi rojeke din li benda penîrê xwe man û dîsa kara xwe ya çûnê kirin.
Axa dîsa got, "Heyran welle em ji we têr nebûn. Ka şeveke din jî bimînin. Em ê ji civatê bigerînin û serê kes em ê karekî jî bidin we û hûn dê wisa ji xwe re herin."
Dîsa mitirban li hev nerÎn gotin, "Heyran welle ev çend rojin em ji malê derketine. Zarokên me nema me nas dikin. Na welle divê em herin." Yek ji wan yek ji axê di dawiyê de mitirb qane bÛn û man. Şevbûherka xwe kirin. Bi derengê şevê di nav livînên xwe de mitirban ji hev re digotin, "Bi şereş sibe axe bibêje ez ê serê yekî ji we çêlekekê bidim we jî ez namînim."
Bû sibe kara xwe kirin. Mitirban dawa xelatan li axê kirin. Axê dîsa got ka şeveke din bimînin filan û bêvan. Piştî ku wî dît ku ew ê şeveke din nemînim got, "Heyran penîrê çi, karikê çi! WE JI ME RE XWEŞ KIR! ME JÎ JI WE RE XWEŞ KIR!" (Herêm divê derdora Cizîrê be)