1. nexweşiyek irsî ye. dibe sedema astengiya pêşketina mejiyê. 2-3 salên ewil yên jiyanê, destpê dike û bandora xwe li tevahiya jiyana mirov dike. bi qasê %1ê mirovan de ev nexweşî heye.

hinek nîşane û semptomên wê yên berbilav wisa ne; (tabî eve hemû xal, her nexweşî de bi hev re peyda nabe)

- zarokên otîstîk, li gorî yên din zêde bala xwe nadin tişt û bûyerên derdorê

- zêde bala xwe nadin mirovên din û zêde nakenin

- hewl didin ku bi lîstina destê mirovan, bi wan re bikevin têkiliyê

- li gorî zarokên din, ji îfadeya rûyê mirov hindiktir fêhm dikin

- derengmayîna destpêkirina axaftinê

- zêde daxwaz û pêşniyaran nakin

- gotinên kesên din, dubara dikin



ji bilî van ya herî berbiçav û spesîfîk ew e ku tevgerên dubareker dikin: destên xwe li hev dan, serê xwe hejanadin, hinek tiştan her roj bi heman awayî kirin û hwd.

2. Li ku derê zarokek ku bi delalî mezin bûbe, nesekine, xerab, guh nade dêûbavê xwe hebe bibin cem bijîşkên psîkiyatrîyê ew ê wek bijîşkê ku li acîlê ji herkesî re dibêje serûm dinivîsim ê bibêje ev zarok otîstîk e. Tu nikare vê mijara li ba wan weke ew ê te bixwin. Ê bibejîn tu yekî nebîrewer î, tu ji ber nexweşîyê wan kêm dihesibînî, tu ji wan bawer nakî, çi û ne çi.... helbet ên nexweş hene lê ne bi vê ecêbê. Gerçî li gor hinekan otîzm ne nexweşîye jî.

3. Rastiyek balkêş di derbarê otîzmê de ev e ku kesên bi otîzmê bi gelemperî xwedan hêz û jêhatîbûnên bêhempa ne, wek bîranîna awarte, baldarî li hûrguliyan, an jêhatîbûna di warên taybetî yên wekî matematîk, muzîk, an huner de. Ev cihêrengiya jêhatîbûnên di çarçoveya otîzmê de ronî dike.