1. salê çûyin ketibûye li nav sêlika min a danûstandinê ya pirtûkan, qey min texmîn kiriye ku ev jî mîna pirtûkên din ên min kirî, roman an çîrok e. piştî pakêta min hat, min lê werqilî ku helbest e, heke em cemal sureya û çend ên din nehesibînin, li ba min helbest zombî ye û ji aliyê hin kesan ve ji mezelê tê derxist in. her wiha min bi saya vê pirtûkê jî gihişt vê encamê: helbestên wergerandî, ne tu zombî ye jî, bi serê xwe frankenstein* in! lê nakokî rastiya jiyan e. min sêyineke vê helbestvana xanim, emily dickinson, ê li berga paşîn e, eciband(iye) û min di eskeriyê ferq kir ku min jiber kiriye.

her wiha, di eskeriyê de, qereqola me li qûntara çiyayekî bû û maşelanên hênik me dialêst, li bin dîmena kadizê ya bi biriqandina xwe ya tavî ez heyirî dihiştim. min jî piştî azana sibê vê sêyînê dixwend wekî diayeke kêmî, bêyî zanîna wateya bêjeya dawî ya helbestê.

bi xatirê mêşhingivê
û bi yê minminîkê
û bi yê maşelanê - amîn!

spas lîs!

edît.
-mikur têm, risteyekî jî ji helbestên din baş nayê bîra min mixabin û gelo min kengî xwendiye (lê min nîşeyekî nnivîsandiye ku erê min wê xwendiye) tu bandora wê li ser min nemaye.