137. Berîya çûyîna Kurdistanê, min go ca ez herim li kolana herî navdar a Moskovayê a bi navê Арбат piçekî dem derbas bikim.
Geriyam û westiyam jixwe hewa pir jî sar bû. Ketim dikaneke xwarinê ku doner çêdikin. Dema ketim hundir dengê strana Rafet El Roman "yalancı şahidim" dihat. Ecêb hîs kir ya bi rastî.

Piştî xwarina donerê, min dît ku wek şîranî pexlewe heye. Min go ca tehma wê binêrim. Û min ferq kir ku xebatkarekî vira pir dişibe kurda wisa reşik e yanî haaa!!
Çûm ber bi dezgeh ve wek ku li şîraniyan binêrim. Paşê ew lawik hat û got fermo hûn çi dixwazin. Min jî lê nêrî û pirsî, tu kurdî zanî? Ecêb mabû, got a erê, berdewam kir tu çi dixwazî? min go ca çakî û peklewe bide min. Û vegeriyam cihê xwe.
Piştî demekê di destê wî de caydankekî piçûk û sênîka pexlewe hat. Firax danîn ser masê, li min nêrî û dest bi pirsîna pirsan kir. Tu ji ku derê yî? Te çawa zanibû vira cihê kurda ye? Tu li vir çi dikî? Va bû ku çiqas ku tu li van dera yî? Û wek pirsa dawî, navê te çi ye?
Min bersiva hemû pirsan da. Û wek bersiva dawî min go navê min Gulê ye. Bi dîtina min bextewar bûbû û ez jî hîn bûbûm ku navê wî Hiseyn e û ji Agirî ye.
Û beriya vegerê got, ger tiştek lazim bibe, bêje