5. carekî ji caran di sala 2007an de ez jî bi şaşî ji dewsa ku siwarî bayindirlikê bibim li siwarî gazilerê bûm.
heta wan salan ez hîç ji tesîslerê berjor neçibûm. min hîç nedizanî li wan deran çi heye.
mala me li ofîsê bû. wê rojê li dersxaneyê azmûna min hebû ez hingî dereng ketibûm. ez derketim derve û baran dibariya min jî lezand û hama siwarî dolmîşê bûm. ji ber baranê min ji camê jî derve nedîdit. min hew dît em ketine rêyeke nenas. neyse min ji yekî pirsî got ev dolmîş diçe gazîlerê. ez hem xemgîn bûm hem jî min got ez hîç neçûme gazilerê ezê bibînim cihekî çawa ye û di rawestgeha dawîn de peya bibim dûre dîsa vegerim. neyse dirêj nekim hevalno ez di rawestgeha dawîn de peya bûm paşê ez çûm ku siwarî dolmîşa bayindirlikê bibim lê yekî got tu ji vir nikarî herî. neyse min got ez jixwe dereng mame, ji xwe re herim malê. wê çaxê heqê rêya min 75 qirûş bû. min lê nêrî 50 qirûşa min heye. hingî baran jî xweş kiribû. min şerm kir ji ajokarekî re jî bêjim 50 qirûşa min heye tu dikarî min bibî ofîsê?
ez ji gazilerÊ heya ofîsê di binê baranê de peyatî hatim. lê ji ber ku min rê jî nedizanî tam di 3 saetan de hatim ofîsê. heta atlêt û kîlotên min jî şilûpil bûbûn.