3. helbestvan bi navê gundî, qala mirovên nezan ên cihekî girîng di gelheya welêt de digre, dike. ne wek t.c.yê 5000 hezar gundê kurdistan bela û vala kir. bajarîbûnê jî pîroz nake. ji tersê vê sernavên provokatif, dixwaze ku pirsê “ka emê çawa mirovên xwe giş bikin hemwelatiyên wekhevî?” lê ev pirs, pirsekî pir zor e. ji ber ku “mirovên wekî ajalan jiyana xwe didomîne” bi tenê têrbûna zikê xwe û serdestiya xwe ya li ser malbata xwe, kêfxweş dibe. em dikarin ku bibêjin ev gundiyan di asta pêdiviya ewlehî yê de mane ku ev asta duyemîn di nav pênç asta hiyerarşîya pêdiviyê ya maslowê de ye û ev pêdiviyên yekem û duyem di nav ajal û mirovan hevpar e. bi kurtasî helbest vaya dibêje: emê ka çi bikin ku gundiyan/nezanan/du-parîka-têrbuyan wê xwe bilind bibe asta 3., 4. û 5. ?



helbestvan, bi rastî dilê xwendevanan bi heqîqetê ku di helbestê xwe de qal dike, dixelîne. ne tenê ew, diêşîne jî. divê kurdan jî vê pirsa bipirse û hek kanibe bersivan zêde bike. sal bûye 2013 û gelên me di bin destê çar dewlet de derd û kûlê hebûn dikşîne; bi zorê zikê xwe têr dike;di bin nezanî û tunebûnî de hîn jî halê xwe şukir dike; keç û lawan di bin kevneşop û ola şêx û meleyan de dihele û diherike. jin, di bin destê zilam xûlam e. gelekî him bi destê dewletan û him jî bi destê xwe diherime… ka li ku ma şaristanî?! ka li ku ma çand û huner, maf û azadiyên ferdan?! zanyarî û pêşketin û teknolojî ? gelo hun çawa difikirin? ma em çima kuştina gundiyan divê? emê vê şukirkirin çawa xelas bikin?