9. helbestek ji walt whitman



li deştê hingureke êvarê



zêrê ku dizivire vêdikeve, şambelotî û binefş, zîvê ku diteyîse,

yaqût, zereqehweyî,

hemû boşayiya cîhanê ûhêza pirşêwe ya siruştê bo carekê

spartî rengan;

ronahî, awaza wan a giştî- rengên ku heya niha nehatine dîtin,

bêserî û binî ,bÊbend- ne bi tenê esmanê roava- merîdyena jorîn- bakur, başûr, giş.

rengê xwerû yî mişt ronahî heya dawiyê bi siyên bêdeng re di şer de.



ji îngilîzî: k. nemir