4. Rastiya me ya îro roj e. Di zanîngehê de mamosteyeke me hebû ku niha navê wê nayê hişê min bûyerê kişandibû cihek din; wê wiha pênase dikir vê mijarê: bikire, bikarbîne, bavêje guherî ye niha merheleya; bikire, bikarneyne bavêje ye. bi rastî jî êdî mesele ev e. Di nav geremola jiyanê de mirov -yanî em- piraniya tiştan bo hin kes bibînin, bo hin kes bibihîzin dikin. Dema em diçin navendek ku tê zanîn di cîh de li ser medyaya sosyal cihê xwe diyar dikin; ha ez çûw wir, hay we jê heye gelo! Ya herî balkêş jî ew e ku çerçoveya betlanê, gerê û seyranê guherî ye. îro em ji bo wêneyên xwe yên rengîn bixin instagramê derdikevin gerê, bo em bidin zanîn ku em li filan cihê, filan tiştê vedixwen çil teqla davêjin. Ne ku em ji qehweyê hez dikin, hew ji bo wêneyek asortîk bavêjin facebooka xwe vedixwein. Welehasil rêya me ne tu rê ye.



(bnr: tenêtiya medyaya civakî)