3. helbesteke bêperde ye, bi şêwaza naturalîzma dijwar hatiye nivîsandin. hemû mirov ji vê tişta xwezayî peydabûne lê çi qas mezin bûne her perde danîne li ser vê rastiyê. ji ber wê jî peyvek wekî (bnr: şerm) xuliqiye :(

1. helbesta Mele Ehmedê Nalbendî ye. di dwana wî ya bi navê Baxê Kurdan de bergê 5 rûpela 96î de cî girtîye:



Kiçan gotin min, yarên minî tu !

Divêt her şev, du cara, di min binî tu



Eger Derpê xwo bêxim, bo te îro

Yeqîne dê Quzê min hincînî tu



Çu texmîna neke, ez lê venabim

Mina zanî, Mella ê bê jinî tu



Mella Kîrê te, pa xoş ber hosîngke

Qunzê min, xoş Mezelke, pê bi hunî tu



Bo vî Kîrê hulî, ez bo te başim

Quzê me li ber teye, bê gotînî tu



Çu hel me ji ber te nîne, da bizanî

Di dilda, agirê bê sotinî tu



Neyara ser li bin pê te, dewame

Xudê zanî bi tinê, xoş mo'minî tu



Ne xozîya dujmina Xolî bi serî wer

Bo qetla van tifenga, asinî tu



Mesîng pir bu, ji hedîqeu dar û ber

Xodê hez kir, ku fêqî jê biçînî tu



Li vê sûka meta' ê, bejn û bala

Li wêrê, ehlê şul û xwarinê tu



Ezê razêm, li berjna teya pak

Memik Sêvin, dewam wê li bin binî tu



Du Fincana bigeze, dupir Şerebin

Meta' ê vê Jinê, li dîn û dinê tu



Kiçkin ehlê Çîmen, lê qurmîçîn hûn

Nebêjin Ehmedî, Merê minî tu