4. vê nivîsa michael l. chyet bixwînin, hinekî din rewşê li ber çavê we zelal bibe. Here lînkê

3. rastî ev e. hecî dibêje ne wisa ye bila analîzên li ser rastiyê bike. Bi hêvîyeke sloganîk em nikarin çavê xwe ji rastiyê re bigirin.

1. Min cara yekem pirtûkên kurmancî piştî qedandina lîseyê dîtin, berî hingî min tu car nefikirîbû jî '' gelo kurmancî

tê nivîsandin?'' Dema min pirtûkê kurmancî dîtin min dilê xwe de wisa gotibû. ''Kurmancî bi kêrî tiştekî nayê, mirov kurmancî nizanibe jî mirov tu kêmasiyê nakişîne û tu hewcadari nîne ku mirov kurmancî hîn bibe.'' Piştî sê çar mehan ku min pirtûkê li ser dîrok û meseleya kurdan xwendin ez têgihiştim ku wek her gelî, divê kurd jî zimanê xwe hîn bibin. Û penc şeş sala ez kurmancî dixwenim û hewl didim wergerê bikim. Lê di dawiyê de ez dîsa vegeriyam ser fikirê xwe yê ewil, kurmancî bi kêrî tiştekî nayê ji bilî ku mirov wek hestek an peywirekê neteweyî bibîne û hîn bibe. A herî girîng jî kurmancî ber bi marjinalîzebûnê ve diçe. Wisa here deh sal din kurmancî tenê li gundên kurdîstanê bê axaftin û ji aliyê komek însanên ku bi êşa dilê xwe hînî kurmancî bûne ve, bê xwendin û nivîsandin. Çunkî ji bo zimanek peş bikeve û li ser piya bimîne divê bibe zimane akademiyê, zanistiyê, perwerdehiyê û di her qadên jiyanê de cih bigire. Mixabin ev derfetên kurmancî ev sedsal e nînin û xuyaye di demek nêz de jî çênabin. Mixabin çi qas nexweş bê jî rewş wisa ye.