9. Rewşenbir, zana, nivîskarê kurd e. Gora wî li gundê axtepê yê ku di neqeba bismil û çinarê de ye. Li axtepê bo gora wî tirbeyek hatiye çêkirin û nêzî tirba wî girek heye. Berê serî buharî her sal em diçûn ser tirba wî. Li nav gel weke ziyaret dihat zanîn û em jî diçûn. Lê belê wê demê ez biçûk bûm. Min nedizanî bê ka ev camêr kî ye. Serê şeveqê em zû diketin rê bo ji xwe re cih zevt bikin. Tabî ji êvar de ciya min tudarekê xwe dikir bo sibê em zû herin. Li wir dê bavê min diçûn ser tirba wî dua filan dikir lê em zarok me ji xwe re dilîst. Tew bîra dua muaya nedibir. Me bi gogê dilîst, me hêlekan çêdikir. Li wir sûkek dihat danîn û pêlîstok, şekirê ziyaretan( ewên spî dema mirov dixwe tev dikeve ber dirana), cilên zaroka dihat firotan. Min jî ji xwe re demançeyek standibû bere pismamê xwe dida.

Ew der dibû weke cihê seyraneyê. Herkes binê darekê zevt dikir û goştê xwe didan ser êgir. Pêşî xelk bo şêx dihat lê piranî li ser navê şêx dihatin lê mebest seyrane bû. Ev çend sale nema kes diçe ziyaretê û ev edet rabû.

Ewqas em diçûn ser tirba vî camêrî hama kesî meraq nedikir bê ka ew kî ye û çi kiriye. Min di go qey şêxek melê feqiya fillan e, lê min nizanibû bi kurdî nivîsiye.

Ew helbesta shorbevan nîvco hiştiye û gelek jê hez dikim jî ev e:


bila çil sal di zindanan de bimînim
her roj sed mar û dûpişkan bibînim
li hevrazan ferên aşan bikişînim
li berwaran pezê kûvî biçêrînim
zivistanan li ber avan bimînim
ne ku carek yekê nezan bibînim