5. bîranînên kevin in lê mirov ji bîr nake.



rojekê mamoste ez rakiribûm ser textê. (texta reş, ne ya padîşahan). nizanim mesele çi bû lê diviyabû min bi reqeman heşt (8) binivîsanda. lê min ji kû dera reqemê destpê bikira jî min nedikarî xêzkirinê dewam bikim û bigihim dawiyê. her carê min riya xwe şaş dikir û şiklek xwarûvajî derdiket holê. axirê min nekarî û zengila xelasbûna dersê lê da û ez ji vê şikencaya ku bêdawî xuya dikir, xelas bûm. jixwe ev bûyer bi tenê ji bo xerabûna morala min bes bû lê ser de tiştek xerabtir jî bû: ez ji polê derketim û ji merdîwanan ber bi jêr ve dadiketim. li pêşiya min jî mamosteyê min hebû. min bihîst ku mamosteyê me ji hevaleke xwe yên din yê mamoste re tişte qise dikir "...min jê re got 8 çêke, sed caran jî ceriband lê dîsa jî nekarî..." bi xwedê xwelî li serê min wer bûbû.