4. nivîskarê ku zimanê romana wî nikare bi rexnekirina standartîzekirina zimên were parastin.

nivîskareke ku bêje ez nivîskarim, nikare qeydeyên zimên tevde binpê bike. nivîskar dikare peyvên heremî, baneşanên heremî bi kar bîne lê nikare bi hemû xeletî û bêduzeniya xwe ew zimanê ku belkî tenê gundek an jî navçeyek tê axaftin, bîne û bike zimanê romanekê. dikare lê wê demê tu qîmeta romana wî namîne.

weke mînak;

dibêje "axa li oda xweye razanê": divê bêje "axa odeya xwe ya razanê" tu eleqeya vê xeletiyê û heremîbûna zimanê nivîskar tune. ev hevok nîşan dide ku an nivîskar an jî redaktor kurdiya nivîskî nizanin.



dibêje "derheqa hatin-çûyîna" divê bibêje "derheqê hatin-çûyîna"

dibêje "baso caw axê ra anî" divê bêje "çav" ne "cav" tu ferhenga kurdî te ev peyv ne wisa ye. nivîskarê ku peyvên wî ferhengên wê zimanê de tune be, encax dikare bibe nivîskarê gundê xwe.

eskerê boyik ser serê me ye, ked daye lê romana ku ez behsê dikim nayê xwendin, tiştekî din nizanim derbarê camêr de.

hema mirov dev ji rêzimanê berde jî:

(bnr: nivîskarê ku peyvên wî ferhengên wê zimanê de tune)

ma tiştekî wisa dibe?

2. nivîskarê pirtûka xezeva xwedê gundê êzdîyan e. min vê pirtûkê berî 12 salan fîlan li stenbolê ji pîrtûkxaneya medya kirîbû. wê demê min êzidiyan meraq dikir, çawa ku min vê pirtûkê min cî de kirî. lê mixabin min nekarî ji 2-3 rûpelan zêdetir ji vê pirtûka ku 420 rûpel e, bixwînim. him jî ser sinivîse 'beşa ewlîn'

neyse em werin sedemê; mixabin zimanê pirtûkê bi min qet xweş nehat. hema bêje her hevokê de standartên ku êdî kurdî de runiştine, binpê dike û loma ger kurdiya ku dinivîse ne ya gundê we bixwe be, mirov nikare bi awayeke herikbar pirtûkê bixwîne. ji bo min jî wisa çêbû min jî nexwend.

vaye hema ez tenê rûpela ewil ya pirtûkê li vir binivîsim:



[wextê razanê bû. ji dîwana şebab axê gundî êdî bela bûbûn, çûbûne malên xwe. axa li oda xweye razanê ketibû nav nivîna, lê hê ranezabû. ew û zerîf xatûn derheqa hatin-çûyîna wê rojê diaxivîn. eyşan xanima xûşka axê li ber ten dabû zerîfê:

"min pênc kur û sê keç gîhandine mirazê wan. tek reşît maye. dîya wî jê ra qurban be, hûnê binhêrin îsal êzê jê ra daweteke çawa bikim. bûk-zava, nebî dora min civyane... bira ew bifikirn, ku lawekî wane, niakrin wî jî bizewicînin."



-ten li min dida şebab, -zerîf xatûn ber xwe diket,- seva cewar beg usa digot. bes e, cewar bîne, bizewicîne. em jî gune ne. xortên axelera gişkî topkî, qet nabîne qilîçka cewarê min, îcar ez jî bûme pêkeniya eyşanê. cewar çiqas xwendîye, bes e, heyran!



lawekî axê tenê hebû. wî j, ew çend sal bûn li stenbolê dixwend. xêncî w, zarokê wan tune bûn. ji axaftina jinê dilê axê şewitî. lê nexwest wî gilî mezinke:

-xeysetê wê usa nee, qet ber tiştekî hesav neke. eyşana me ye, çima tu nû eyşanê nas dikî? - axa li ber dilê jinê da hat.

eywana bi xeberdan bûn, ji nişkê va ji pişt dêrî dengê baso hat.

baso caw axê ra anî, ku xaçoyê dostê wî yê ermenî hatîye, dixwaze wî bivîne. "di dîwanê da rûniştîye, dibêje, ku lez e, karê wî bi axê ra heye"



-xêr e? çi bû xaço usa bi lez e, tiştekî xirav wan dest nedaye? -şebab axê got, rabû kicê xwe li xwe kir, hazir bû ku here dîwanê.

-çika çi karê wî heye, ku vê şeva cemed û vê bagerê daye serê rê hatiye.

]