2. (bnr: biwêjên kurdî)

1. gotinên qalibgirtî yên mecaz yên ku di jiyana mirovan ya rojane de şûna hind peyv û bêjeyan de tên bikaranîn.. Çendî ji hinek aliyên xwe ve bişibin “gotinên pêşiyan” jî bi çend ferq û cudatiyan ji hev û din vediqetin.. Çend cudahiyên di navbera Gotinên Pêşiyan û Biwêjan de ev in:



a- Gotinên pêşiyan ya kêma kêm ji hevokekê pêk tê; lê biwêj ne wusa ne, bi gelemperî di nav hevokekê de tê bikaranîn. Wek mînak: “Azad di neqeba çav û birhan de wenda bû.” Wek di mînakê de jî tê dîtin biwêja ku armanca vegotina wê ji bo diyarkirina demeka gelek hindik e ketiye navbera peyvên “Azad” û “wendabû”nê de.



b- Gotinên pêşiyan ji kûratiya dîrokê tên û ne diyar e ka ji aliyê kê ve hatine gotin. Ji xwe dema gotinvanê wê diyar be, ango mirov zanibe kê ew gotiye, wê demê ji hukmê “gotinên pêşiyan” derdikeve, dibe “wecîze.” Bes ev ji biwêjan re ne lê ye. Lewra di dema me de jî hin biwêjên nû derketine û diyar e ku ew biwêjana ji aliyê kê ve hatine gotin..



c- biwêj bipiranî bi raweyên dema niha tên kişandin lê gotinên pêşiyan bi raweya dema bihorî..



d- mebesta gotinên pêşiyan şîret û tembî û pêşniyar in lê ya biwêjan tenê tebîr û teswîr û texmîna şert û rewşan e..



e- gotinên pêşiyan xweyê xwe û wateyên giştî ne yanî bi serê xwe jî watedar in lê biwêj bipiranî li gorî rist û hevokên tê de biwate dibin û bi serê xwe çirr û xav û rijî ne..