1. gotineka xweş û watedar a bav û kalan e.. mebest jê bêdadmendî û dilpîsî û xêrnexwaziya civakê ye.. di civakekî de yekî maldar û zengîn çi bike lê nayê der û kes zêde eleqeya xwe jê çênake lê dema feqîrek dibe xweyî tiştek an hinekî hal û wextê wî xweş dibe cih de yên li derûdorê an dihesidin an jî tên bela xwe lê didin û didin ber pirsê..



ji bo cihê feqîran di civaka kurd de wekê din:



(bnr: xwîna feqîran tehl e)

(bnr: feqîr çû diziyê heyv ji êvarî de derket)