1. li gorî metin û kemal kahraman, nêçîrvanên nejêhatî yên rastiyê ne.



"nereden baksan baska, bambaska.

yine de sessiz sedasiz gecti zaman..

siyah giysem siyah oluyorum,

gozlerimi yumsam kör.

uykularda tanistik calinti kurmacalarla.

kelimeler, gercegin beceriksiz avcilari.." (jı strana seda, ya metin û kemal kahraman)



wergera kurdî;



vîdyoyê veke

2. çendî ji alîyê kurdînivîsan ve bi p-ya řeq bê bilêvkirin jî ne bi p-ya řeq e lê bi p-ya nerm e (peyivîn jî herweha wilo ye). û di řastîyê de bi wateya kelîmeyê nayê, devokên ku peyv û peyivînê didêrin peyvê bi wateya gotinê bi kar tînin (bi turkî laf, söz).

bo nimûne:
kur: ej bavê xwe hez nakim
dê: ew çi peyv e lawkê min

wekî wun dibînin ne kelîme, bêje ye. lê zimannasên kurd dûře ev wateye lê bar kirîye.

wekî din jî peyv hevřeha peyamê ye. m-ya farsîyê bi soranî dibe w bi kurmancî jî dibe v. çeşm→çaw→çav, damad→zawa→zava (meseleya d/z-yê cida ye). welhasil peyam farsî ye.