1. Dema em kiçik bûn diya me bi vê gotinê em di tirsandin.. Me digota qey rastî dengê mirovên wek dêvaN tên.. Dema em hinekî mezin bûn me zanî kû diya me dema di axivî deng ji devê wê di derket û ji ber wê dibêjê dengê deva tê.. Yanî dengê devê me dihat e me. Vêca me digote qey bi rastî dengên xerîb ji derve tên.. Axxxxx yadêêêê....

2. wextê bavê min betanî serê xwe de dikir û digo dengê deva tê, dibî qîjqîja me zarokan, me xwe li bin dawa diya xwe vedişart..

3. Malbatên Kurdan gelemper qelebalixin û zarokên wan gelekin, wexta zarok nehsan dikin dê û bavên wan ji ber ku zarok bi sekinin bi awayekî tirs di bêjin dengê deva tê, DEV, DEV, DEV....!! Ma feqîrê zarok ji kû zanin behsa devê mirovan dikin, di tirsin û li quncêkê ji xwe re di rûnin.

4. gotina ku ji wan deva dertê,

ji bû peyvên jêre alîkar

(bnr: pîrelk)

(bnr: eftar)/keftar

(bnr: mêrê şevê)

(bnr: gûrê manco)



gotinek ji bû tirsandina zarokan gelek bi bandore û bikêre dema em piçûkbûn wekî her zarokî digotin dengê deva tê me jî gohê xwe mûç dikir me digo ka ev çi denge û ev deng ji kuderê tê.. lê di demek kurte meriv tê derdixe ku ji devê mirovare dibêjin.