1. Ew rewş e ku mirov dikê fikrê xwe îfade bike lê hema ji kêmasîya kurdîya xwe ew raman di qerikê de dimêne . Piştre mirov hêrs dibe û xwe sûcdar dibîne.



Çareserî ? ( ji xeynî xwendinê) *

2. Mixabin tu carî bi min re nebûye %100. Û bawer nakim ku bibe jî. Herî zêde di mijarên zanistî de ev kêmasiya min derdikeve holê, mixabin ji ber ku saziyeke kurda ya ya kurdî tune, gelek peyvên nû hê bi zimanê din mecbûr divê em bi kar bînin, an jî divê em xwe peyveke biafîrînin. Lê ew jî gelek caran bi dilê min nabe.
Ne tenê di mijarên zanistî de, îro di jiyana rojane de jî ev der dikeve pêşiya me. Heya berî meheke jî ji bo görüntülü konuşma, wergerên rû bi rû, axaftina bi dîmen zêde ne bi dilê min bûn. Herî dawî li vir axaftina bi rengûdeng dît, bêhtir bi serê min ket û fikreke orjînal bû.

3. bi ya min, para kêmasiya fikirîna kurmancîyeke resen jî tê da heye. Ku meriv kurmancî bifikire şixu ziman diherike. Ku meriv bi Tirkî bifikire zimanê meriva hine cîya da tê girtin.
Mînak : dema ku meriv bêje "görüntülü konuşma" yanî tê wê me'nê ku meriv vira da tirkî fikirîye. Ez vira da kesî jî sûcdar nakim çunkî ew tişta wisa ketiye heyata me. Lêbelê, vê rewşê da gereka meriv mînanî kal û pîrên xwe bifikire. Mesela cîya min zimanê tirko nizane, cîya min ku bixaze bêje em "görüntülü konuşma" bikin wê ça bêje? yê bêje "em vîdyoyê da hev bibînin wisa xeverdin" erê, we jî dît ku dupayî jî bi pergala fikirînê ra jî têkildar e.