1. Jibîrkirin. Kî çi bêje bila bêje. Lê ez dibêjim jibîrkirin.
Sermaye, rûmet, qedr û qîmet, nîşe, têkiliyên mirov... Tevde girêdayî mêjî û hafizayê ne. Hafizayek zeîf, mirov zehf kêm dike, alzheimer jî, mirov bin-ax dike.
Hetta ev jibîrkirin, belkî alameta qiyametê bê jî...

2. Bêpeywendî û zimanê hişk û tiralî. Bi taybetî ji bo Kurdan dixwazim zimanê wan li hemberî yaran nerm û xweş, li hemberî neyaran hişk û ziwa be.

3. Xwe xapandin, nexweşiyekê pir mezin e. Ji ber ku pişt re mirov bi xwe jî ji van derewan bawer dike rastiya mirov diguhere û nikare li hember alozîyên jiyanê biryarên baş bistîne. Hin caran derûniya mirov jî xirab dibe ji ber vê.
Ev sirûştiya mirov xirab dike û mirov ji xwe dûr dikeve. Êdî ew derew dibe binyada biryarên çewt. Her wiha êdî mirov van biryarên çewt wek rast dihesibîne.

4. Menfeat:
Nexweşîya mirovên vî wextî ye, li gorî min. Bila tenê karê wan werê xelaskirin û piştrekî saxê kî mirî ye, ne xema kesî ye. Tenê xwe difikirin, ji wan pê de derdê kesî din tune ye.
Tu carî jî li te na pirsin, heya ku karê wan bi te çebû. Êdî vî wextî wê bi dest derûyan bikin. Wê ji te re bêjin; tu li me nagere,ez vala nabim, hwd.

5. Lome kirin, nebuna empatîyê.