1. Ku pîr û kal dibin her dev diavêjin hev. Ji hezkirinê ye an ji aciziyê ye nizanim.

Diya min her sibeh avê dide kulîlkan, bavê min nîvrojê tê dibêje:
Bav:Ev kulîlk ziwa bûne ka avekê bidin wan.
Dê: bela xwe ji wan veke min sibehê av daye wan.
Bav: oooohhh hûn bi kêrî kulîlkekê jî nayên!

Nîvrokî tavik dide mitfaqê, diya min xwe li ber tavikê germ dike. Bavê min jî tê li cem rûdine. Diya min dibêje: here ji ber tavika min, here li cihekî din xwe germ bike!

Diya min têra xwe qelew e. Her ji kêloyên xwe aciz e. Bavê min bangî diya min dike, dibêje: bejin ziravê ka çayeke me çêke *

Û ez: hema wilo li wan dinêrim û dibişirim.

2. Kalê min ê rehmetî û pîra min a rehmetî jî Hama bêje her roj bi hev diketin gelek hej ji hev dikirin lê bi hev jî nedikirin.
Rojekî min ji kalê xwe pirsî tu ji pîrê hez dikî ya na çima zewicî? Got law rojekî ez ji derve hatim malê, min dît keçikek li eywanê rûniştiye, min ji diya xwe pirsî û got ev keçik kî ye? Got jina te ye*

3. Ew ê ku dikin ne Nîqaş e, navê wê tiştê cilwe ye.

Wekî belgefîlmeke ji wê binêrin, du heb çivîk tê hemberî hev bi çavekî normal meriv lê dinihêre dibîne ku şerekî giran di navbera wan de diqewime, lê hinekî sebir bikin dawiya fîlmê de bextiyarî heye...



vîdyoyê veke

4. pîrê: xwelîsero
kalo: bav tirrekê

pîrê:gêjo
kalo: gejê

5. Niqaşên bêdawî ne. Di malbata me de jî têra xwe diqewimin. Dayika min piranî dest pê dike û rebenê bavê min jî mexdûr dibe lê ti encamek erênî bi dest naxin.