19. (bnr: îmana min jê diçe)
demsaleke rûreş û neyarê feqîran e. bi xwe re hemî bar û derdên jiyanê û him ji aliyê ekonomîk û him jî ji aliyê qeliteya jiyanê bandorên neyînî jî bi xwe re tîne. her der dibe herî û av, mirov bi hesreta rokeje xweş dimîne ku derkeve derva û çend geran bike. ji aliyê din ve jiyana li malê jî dibe eziyet. kombî tunebe divê sobayê saz bikî û ji bo ku tu vana jî bikî divê tu enerjiyeke ekstra xerc bikî û li gel vana divê meriv tevî 10 kîlo cilû berg bigere û ew jî mesref! û meriv newêrê serê xwe bişo tew ji bo yên wekî min ku her roj serê xwe dişon. welhasil nebû û em zivistana dewlemendan qet li hev nehatin û ez bawer im ez bibim mîlyoner jî ez ê dîsa jî jê hez nekim. û niha jî ji ber ku hewaya sar li masûlkeyên min xistiye qolincên min bûne weke teht û ji sibeha xwedê ve diêşin. neyîniyên ne ewqas in, şervanên kurd jî di vê demsalê li hember çekên teknîkî yên dijminan gelek zehmetiyan dikşînin. xwezî xwedê min li welatekî tropîkal dabûna.