187. dear rojnivîsk,

van rojan ya herî nebextewar ez im, bawerkem. sibe dibe hefteyek ku delalîkê ber dilê min çûye..
di destpêkê de mirov jê bawer nake, yanî çawa dikare xelas bibe filan, dibêje qey xewnek e, anjî xeletîyek heye û wê di demeke nêz de sererast bibe. Lê paşê dibîne ku naye, venegare, paşê dibîne ku tu tişt ne wek berê ye.

Lê dema ku dibînî yê hember jî li gorî xwe mafdar e, vê carê mirov zêdetir xemgîn dibe, û wek ku garantîya nevegerîne hatibe dayîn hîs dike, wilo şepirze, wilo xwedêjêstendî, wilo tenê, wilo xembar...

Mirov li ber xeyalên xwe dikeve, li ber pêşeroja ku wê bi hevra bihata jiyîn dikeve... her ku were bîrê hêstir jî xwe wilo hêdîka berdidin xwarê. ji dîtina tiştên ku wî tînin bîra min aciz nabim, lê yezdan jî nizane ku ez van rojan çiqas van xemgîn im. tu tişt ji dilê min nayê. hema ketime pey xelaskirina rojê..

mesela sibe dersa min a xwendina çîrokên Puşkîn heye, lê ev jî min bextewar nake. heke em bi hev re bûna, min ev nûçeya dersê rasterast jê re bigota..

Lê zanim her ku diçe êş kêmtir dibe, wê xelas jî bibe.
Lê dîsa jî mirov nikare xwe ji liberketinê xelas bike.

carna bes e dibêjim,heyfa xemgînîya te,,
lê nabe ha!