3. Yekemîn pirtûka di koma xwendinê ya tirşikêde hatî xwendin e.
Pirtûk çîrok û naveroka dokumantereke li ser şerê kobaniyê, vedibêje. Weke dokumanterekê buyerên giring bi pirtûkê qeyd dike û wan rojan tîne bîra me û li me dide jiyîn.
Ji bo ku bikare bibe roman bawerim divê rêkûpêk bun û lihevhatinek lê hebe lê pirtûk ne weke romanekê hatiye honandin, loma naşibe romanekê.
Zimanê pirtûkê zelal û rehet e, piştî pirtûka şevek şîzofren ewqas rehet bu xwendina vê pirtûkê ne bihesab!
Di pirtûkêde dehan çîrokên curbecur hene û loma jî mirov nikare mitala xwe bide derekê. Çirokên di çîroka serekede ne bes in di dawiyê de hin çîrokên nu li paşiya pirtukê hatine rêzkirin. Weke mînak çîroka zarokê êzidî yê ji aliyê malbata xwe ve hatî terikandin çi li pirtukê zêde kiriye?
Buyer gelek in, hatiye xwestin hemu cih bigirin lê ji çîrokeke serkeftî re cî nemaye.
Çîrok ji devê sê kesan ve tê vegotin; Rodî, Cîhan û dara gwîzê, ber dawiyê ve Rodî dimire û vebêjer şuna wî bi heman şêwazî didomîne. Nizanim ev îronî ye yan na lê keyfa min jê re nehat. Ji xwe beriya wê jî her vebêjer bi heman peyv û şêwazî diaxivin.
Pirtukeke giring e ku li ser şerê Kobanîyê hatî nivîsîn lê bawer im wê pirtukên gelek xurttir bên nivîsandin.