1. navê helbesteke nazım hikmet ran e. ji aliyê grup yorum ve weke stran hatiye gotin ku asolîstê wê yê wê demê suavi bû. hîn jî suavi vê stranê di konserên xwe de dibêje.

çend sal ewil saziyeke kurdî ba suavi kiribûn ji bo conserekî. hinek hevalên min ba min kirin, ez jî di wê demê ji bereday û bêkariya xwe çûm. piçek qerebalix bû. ji xwe her kes dizane çepgirên kurdan çi qas heyranê çepgirên tirkan in ku nemaze ev çepgir rexne li hikumet û dewletê bînin. dema konserê hat suavi derket ser dîkê -ji xwe her kes hema bêje hemû stranên wî dizane- dest bi vî stranê kir. ku min gotinên vî stranên cara ewil dibihîst bi rastî hîssiyateke pir xerab bi min re çêbû, moralê min cih de şikest.

naxwazim ked bidimê û helbestê wergerînim kurdî, hewce jî nake. gotinên helbestê an jî stranê bi vê biratiya kambax xelas dibû ku her carê mesela qûn û qirniyê tîne bîra min.

ji xwe destpêka stranê jî pir ecêb e, dibê em bi çargavî ji asyaya dûr hatin, ev welatê dirêjî ber derya spî dibe ya me ye filan bêwan. werhasil ez bi van gotinan gelek tengijîm. ev qas sal in min eleqeyeke biçûk jî bi tirkan û çanda wan re nehêştibe jî bi her awayê dibînim li ser esasên qaşo însanî û wekheviyê be jî xwe raserî kurdan dikin...