189. Kesê ku min nedixwest di derbarê wî de bitirşikînim lê belê her ku diçim ku derê dertê pêşiya min. Ji neçarî ezê çend fikrên xwe yê belengaz vebêjim. Miroveke welatparêz e. Ji dil dixwaze bo welatê xwe tiştekî bike lê wekî ku rexne lê hatiye kirin ew jî weke me konformîst e. Piştî ku cihê xwe zexim kiriye vêca bang li gel dike û şîretan li xelkê dibarîne. Lê ji dêlava ku ji welêt derkeve li bakûr siyaseteke welatparêzî bikira, heye ku gel mecbûrî van qûnalêsê kemalîsta nebûya.

Heke em werin ser taybetmendiyên kesayetî, birastî ne miroveke karîzmatîk e. Lê kar û xebatên wî hêja ne. Bes piranî bi tirkî ne. Nenivîsandina xwe ya kurdî jî dixin sûcê nefêmkirina kurda. Law heke kes ji kurdî fêm nake û em tev bi tirkî li hev dikin û ji ber wê jî em bi tirkî dinivîsin, vêca ev şer û tekoşîn ya çi ye? Em doza çi dikin? Law xwuda wekîl ne ji hezkirina zimanê zikmakî bûna min demjimareke xwe jî li vir nedibuhurand. An min tu eleqeya xwe bi tevgera azadiyê jî netanî. Heke armanc ne zimanê min be, çi dikim ji biratiya gelan? Çi dikim ji çepgiriyê?

Wer hasil min hêvî ji vî cenabî heye ku hinekî bêhtir çalak be, di jiyana rastî de û hemû kar û barên xwe bêyî ku guh li fêmkirina xelkê bike bi kurdî bike.