3. Belê rast e. Min jî ji hevalek xwe ya zazakîzan re carekê gotibû "çiqas baş, hûn ne li welatê xwe ye lê zimanê dayika xwe zanin" û wê jî vegerandibû "xwezî me nizanîbûya, ka çi kara wê ji me re heye!" Ez şaş mabûm. Û gelekî qehirîbûm ku çima weha gotibû. Lê dema li ser piçekî hûr bûm min nihêrt bi rastî jî weha ye. Ji ber ku zimanê serdestan (tirkî û îngilîzî) behtir kêrî mirov tê. Yanê derfetên kar û baran zêdetir dibe. bi rastî jî heta niha min nedîtiye ku yekê an yekî ji ber zanîna kurdî karek an pereyek bi dest xistiye.

Lê ji aliyê din ji xwe girseyek mezin weha difikire û lewma hebûna kurdî bi xetereyek mezin re rû bi rû maye. Ji ber wê nifşên nû jî sosretên ecêb dijîn. Wan rojana ez pêrgî hevalek kurd lê kurdînezan hatim, wî digot ku "gotinek bavê min heye her cara ku tê bîra min ez pê gelek diêşim. Dibêje, me nifşek weha mezin kir ku dê û bavê min tirkî nizane zarokê min jî kurdî nizane."

Ezê gotina xwe mîna hercar û bi mafdarî û sedema hemû pirsgirêkan bînim ser "bêdewletî" yê. Yanê ne vir de û ne jî wê de hemû sedem ev e û derman jî di vir de veşartiye.

Ya dawî, niha dibe ku ez romantîk difikirim. Tişta bihêz ku min bi kurdî ve girê dide gotinek Mehmed Ûzûn e ku gotibû "nivîsandina kurdî ji bo min meseleya rûmetê ye. Belê dibe ku niha bi zamnek din binivîsim û navdartir bim. Lê na, ezê ji bo rûmeta xwe û gelê xwe bi zimanê dayika xwe binivîsim."