1. Çîrokeke binavûdeng a Saît faîk abasiyanik e. Lehengê vê çîroka îronîk jî Mensûr beg e. Mensûr begê tirsonek, tik û tenê, ji rêzê û xerîb. Mensûr begê ku bi tu awayî naxwaze guhartineke biçûk jî li jiyana wê ya yekdengî çêbibe.
Bê hesab ditirse. Bêhtir jî ji der sînora taxa xwe. mirov, cîh û war, avahî û wesayît... ku lê ne nas be wî ditirsîne. ji mirovan û nêzîkbûna Wan Revî revî direve. Ji der û cihên biyan, ji avahî û bînayan! Bifikirin ku qasî heft salan bi tu awayî ji xeynî taxa xwe derneketîye tu semtên namdar ên stenbolê û dîsa tam heft salan jî bi tu awayî serê xwe neşûştîye. Her sibe li restoraneke biçûk şorba hûr rovîyan dixwe, piştre diçe qehwê, meyxanê û gazînoyê. li zikakên taxa xwe çavdêrîya Tolaz, qehpik, beradayî û mirtivan dike.
her çiqas mensûrê me yekî tirsonek û ji rêzê be jî, helbet ew jî mirov e. Ji jineke cihû hez dike. Her sibe bi zanetî li ber paceya jinka cihû derbas dibe, da ku çiçikên wê yên esmerî mezinî qirêjokî bibîne. Lê di axirîyê de mensûr beg dil dike ku piştî heft salan şûn da ji taxa xwe derkeve û li stenbolê bigere. erê çîrokeke xweş e!