7. ez hêj 9 salî bûm, diçûma dibistana biçûkan. Di sinifa me de keçikek hebû kû bi navê xwe Şadiye bû me jê re digot; Şadê. Her Xwedê li jûr şahide kû Şadê keçikek wisa delal, wisa rindik, wisa bedew bû kû mirov bi herdû çavan dil nedida kû mirov lê binêre. Her wiha, min jî gellek jê hezdikirima lê hezkirina min ne ji bo dildarî bû, bes min her tim diçuma li ba wê û min wê maç dikirama. Carek ji caran em li sinifê runiştibun û me mamoste guhdar dikir. Şade jî li rêza pêşîya min runiştî bû, min xwe êdi negirt û min tilîyek avêt qûna Şadê.. Min dît kû Şadê ji nîşkeva ji cîhê xwe veciniqî û bang li mamoste kir û got: "Örtmenim Örtmenim, Önder bana parmak atiyor.." Bra min dît kû carek laşê min sar bû, dilê min ji tirsan xwêdan dide, agir bi qûna min ket.. mamoste jî bi awirek nebaş li min dinêre û min dît kû mamoste hat li ser min de, ez jî bi çar mejîyan difikirim kû kîjan derewan bibêjim. Mamoste hat li ba min, destê xwe danîte li ser serê min û porê min bi destekî nerm miz da û got: "Birsey olmaz kizim, bu bir erkegin en dogal hakkidir.."
welhasilê kelam ew zarokên sinifa min, carek hemû bi hevre bi keçikê kenîya.. Şadê bi herdû çavên xwe yên delal girîya û ji sinifê derket.. Ji ew roj pê de êdî çavê min bi Şadê neket.. piştê 13 salan ez carek çûm welat û min bêhemdî Şadê li taxek din dîtim.. Bra ji şerm û eybên dinyayê li ser pîyan min 4-5 dk li gel wî axivîm. Pişt wî pirsgirekê çûye perwerdehîya xwe li dibistanek din berdewam kirîye.. Lê Şadê dema mezin bibû, bi qewza pêxember keçikek wisa xweşik jê derketi bû kû hin jî bi bedewîya xwe ji mejîyê min dernakeve.. Xwezî min wê tilîyê biavêta xwe û neavêtima te Şadê. ez heta hebim, te jibîr nakim.