1. Lawikek pir devjenî, devgemar, dijûnhez hebûye. Rojeke bavê xwe gotiye; lawê min, emê herin daweteke divê tu qet devê xwe venakî, qet neaxifî bi însanan re.
Lawik gotiye: ez sond dixwim ku ezê kesî re deng nakim, nepeyvim.
Çûyine dawete, di salona dawetê de cihekî de quncinsîne û rûniştine. Hindek şûnda lawik merivek di nêzikî wan rûniştî re bi tilîya ewil (peçiya beranî, qamk) û tiliya îşaretê aniye ba hev, hev girêdaye rakiriye banî, nişan daye û bi kenî serê xwe ba kiriye.
Çend caran wê îşaretê dike, merik aciz bûye, rabûye ku çend mistan lêxe lê bavê lêwik nehiştiye.
Bistek din lawik tiliya xwe ya navîn rakiriye banî, nîşanî eynî merikî daye, disa bi ken serê xwe çend caran ba kiriye.
Merik disa aciz bûye, bi xwe gotiye ev zarok çi yekî nehs û beredayî ye, min bêhewce aciz dike. rabûyê ku çend mistan li ser lawik de birijîne lê bav ketiye navberê nehiştiye ku lêxe.
Bîstek din lawik piyê xwê rakiye banî nîşanî merik daye û keniye.
Merik pir bi hers bûye, dîsa rabûye ku çend mistan bavêjî lêwik, dîsa bav ketiyê navberê, bav lêborîn xwastiyê ji merik û piştrê ji dawatê derketine.
bav lawikî re gotiye: tu çima rehet nesekinî, acizî da merivê hatî dawete?
Lawik gotiye: wekî mi sond xwar gotinek ji devê min derneket. ev merikê serxirek ra min îşareta qûzê nîşan da serê xwe ba kir da ku fam bikim lêzimê bûkê lê fam nekir, vêcarî min îşareta xirê nişanî da, ku bizanim lêzimê zavayê disa fam nekir.
Vê carî min îşareta “da ku ev pî bikevî qûnê te, ma tu ji bo çi hatiye vê dawetê” kir meriv disa fam nekir. De ka bêje çi sûcê min heye.