4. Heta polê çaran haca me ji kurdbûna me ji cudabûna me tinne bû. Piştî çaran me ji mamosteyên tirk li ser herêma me (sêwreg) li ser xelkê herêmê tiştên ne baş dibîhist ya ecêb ew bû ku xelkê herêmê ji wan re ewqasî baş bûn ewqasî bi rêz bûn, çi hewce be ji bo wan dikirin ku biwêjek heye xwe erd kirin belê ji wan re xwe dikirin erd. Lê na ji bo mamosteyan ew Xelka xelkekî cahil û nezan bû. Dema diçûm polê heşta (çar sal berê) mamosteyek ji Sêwasê tirk, nizanim çawa mijar hatibû ser kurdî ji me re gotibû
kurdî herî zêde zimanek sed salî ye hîç tiştekî wî tinne ye min jî bi wî nezantiya xwe gotibû ma mamoste va ye pîrika min (dapîra min) sed salî ye dê û bavê wê çi zimanî diaxivin ? eger tu wa dibêjî. Ew bersîv nedabû lê min bersiveke xweş ji xwe re girtibû min wê demê fêm kir tiştek şaş heye li vê pergalê , xelkekî bêxwedî heye. piştî wê demê hewce nekir kes tiştekî bêje ji min ra min bixwe fêm kiribû