6. zilamek 75 salî li ber zayînxaneyê (dogumhane) li bende zarokanîna,( welidîn) hevsera xwe ya 25 salî bûbû.
Wexta ku bijîşk ji zayinxaneyê derketî, nêrî ku zilamek li ber derî disekine.
Bijişk ji zilamî re dipirse “ jina ku xwedê zarokek da xismê we ye?”
zilam dibêjî: belê jina min e.
Bijîşk bi avayekî metelbûyî dimê û dipirse: lê belê jinik 25 salî ye.
zilam: Ma hûn çima şaş diminîn. Ma ez nikarim bibim bav?
Bijîşk: belê, lê anha bîranînek kalikê min î rehmetî hat bîra min.
zilam: ma çi hat bîra te?
Bijîşk; kalikê min î rehmetî nêçîrvaniyê pir hez dikirî. Pir caran diçû nêçîrvaniyê. Wexta ji destan ketî mê jê re got êdî bes e, tu edî kal bû, dev ji nêçirvanîyê berde. Lê wî gotina me nekir. Rojekê em tev çûn nêçîrvaniyê. xwe şaş kiribû cihê tifingê, gopalê (gopal: darê dirêj ku kal û pîr bi kar tînin ji bo hesankirina mêşîne) girtibû anibû nêçîrê bona lêxistina neçîrekê. Di daristanê de me askek (xezal, ahû) dîtîbû. Gava ku kalikê min gopal bir ser milê xwe û agir berda û ask ket erdê
zilam:bi gopal ve ask nayêt xistin.xûyayê ku yekî din lêxistiyê.
Bijîjk:hah, ez jî hewl didim ku vê yekê bêjim.