4. weke din (bnr: erd).
berê weke navenda gerdûnê dihatiye bawer kirin. Fikra ku dinya navenda gerdûnê ye, wekî modela jeocentrîk tê zanîn. Ev model di demên kevnar de girîng bû û di serî de bi nêrînên kozmolojîk ên arîstoteles û ptolemeus re têkildar bû. Li gorî vê modelê, dinya li navenda gerdûnê rawestayî dihat hesibandin, bi hemanên din ên ezmanî wekî roj, heyv, gerstêrk û stêrk, li dora wê dizivirin.

Di serdema Ronesansê de, bi taybetî bi xebata nicolaus copernicus, baweriya bi modela jeocentrîk gûheriya. Copernicus modelek heliocentrîk pêşniyar kir, ku Roj, li şûna dinyayê, li navenda pergala rojê ye, û ku dinya û gerstêrkên din li dora wê dizivirin. Ev model ji hêla stêrnasên wekî Johannes Kepler û galileo galilei ve bêtir hate pêşve xistin û populer kirin.

Çavdêriyên teleskopî yên Galileo delîlên xurt peyda kirin ku modela heliocentrîk piştgirî dikin. wî qonaxên heyvên jupîterê dît ku heyvên jupîterê li dora jupîterê dizivirin ne li dora dinyayê. qebûlkirina modela helyosentrîk ji aliyê Galilei ve rastî berxwedaneke girîng a desthilatdarên olî hat.

Bi demê re, her ku bêtir delîl di berjewendiya modela heliocentrîk de kom bûn û her ku lêkolîna zanistî ber bi pêş ve diçû, modela jeocentrîk hêdî hêdî pêbaweriya xwe winda kir. Weşandina qanûnên Kepler yên tevgera gerstêrk û qanûna Isaac Newton ya gravîtasyona gerdûnî piştgirî bêtir ji modela heliocentrîk re peyda kir, ku hêza wê ya rastbûna pêşdîtinê nîşan dide.

Di dawiyê de, modela heliocentrîk di nav civata zanistî de bi berfirehî hate pejirandin, ku di têgihiştina me ya gerdûnê û cîhê me de di hundurê wê de guherînek paradîgmayek girîng nîşan dide.