1. kurdên ku xwe mêjiyê kurdistanê dibînin, dibên qey bi dîtina çandên ji hev cuda, poz bilind dibe lê di rastiyê de ji xeynî axaftinê bi kêrî serî pîvazê jî nayên..

mixabin ji xeynî axaftina bi kurdî tu nîşane û diyardeyên kurdîtî di wan de nemaye

yên ku keys û derfeta wan a vegerînê ya li kurdistanê hene lê venagerin jî ji ber keçikên tirk ên qûntazî ne, dema bi wan re rûdinî bi tenê qala lêçaniyên xwe dikin

dibên erê valle divê em vegerin lê li kurdistanê bêhna me dernakeve êdî û niza qala azadiya takekesî dikin( yanê derdê wan ev e ku nikaribin bi rehetî bixwin, vexwin û bi keçikan re lotikan biavêjin)

kurdên felişî ne, yanê piçek dişibin tirkan di tevgerên xwe yên rojane de êdî ferqa wan nemaye falan