14. (bnr: kevok û çûk)



Cihan bûye zivistan

Rê û biwar rawestan



Berf û baran û bahoz

Hawîr bûye terpetoz



Çûk nikarin derkevin

Teba nema dilivin



Rê winda kir çîqê reş

Di wê roja pir nexweş



Cihan li ber tarî bû

Ew nizanî diçî kû



Bi bez diçî, dil bi kul

Per û terî hemî şil



Ji ber serma Sibatê

Xwe avête ber latê



Pir tarîye, bû dereng

Di şikeftek reş û teng



Çîqê reşê pir bi rû

Xwe avête hindirû



Ket hêlîna kevokê

Xwe berdaye ser çokê



Kevokê kir qire-qir

Pepû, ji ku hatî vir?



Ba, bahoz tên bi gij-gij

Cihan tevde bûye mij



Ez hatime mala te

Xwe daye ber pala te



Ez î wekî te teba

Gerek bêjî: merheba



Van çend rojan Sibate

Tim namênim li ba te



Ezê herim mala xwe

Bighêm cem hevala xwe



Lê kevokê bi xeyd go:

Na heyra, na, de o, to!



Îşev raze, sibê zû

Here bêka diçî kû?



Ez bi tenê jina bî

Hêlîn tenge, nîne cî



Nêr hemî dest dirêjin

Xelkê siba çi bêjin?



Cegerxwîn