8. "nalet were li wî warê ku, gelê xwe ji mirinê agahdar neke. ev jiyan ciyê xapê ye. mirov tê de tê xapandin. meriv dibêje qey meriv dê her bimîne li jiyanê, lê dawiya dawî her kes dê terka ciyê xwe bike û biçe. çûyîn ne weka hatinê bi kêf û şayî ye. bi şîn û girî ye. dema zarokek ji meriv re dibe, mirov bi hatina wî dilşa dibe. lê dema dimire meriv dikesire û digirî. xwezika hatin û çûyîn berevaciyê hev bûyana. mirov bi extiyarî bihatana dinê, dûre nexweş bûyana. lê her gav ber bi xweşiyê ve biçûyana, xweş bibûyana. dûre neviyên wan çêbûyana. dûre zarokên wan xwediyên kar û huneran bûyana. dûre ciwan bibûyana, hemû xweşkahiyên dinê tehm bikirana. dûre bibûyana zarok. bileyîstana. dûre bibûyana pêçek. dûre biketana zikên dêyên xwe û jiyana wan bi pevşadbûna dê û bavê wan bi dawî bibûya. şevekê dema dê û bavê wan bi hev şa dibûn, di wê pevşabûnê de, bibûyana mistek av û vegeriyana piştên bavê xwe. jiyana wan bi zewqeke mezin bi dawî bibûya." (rûpel: 128)





...................

...................



"(...) wê demê ji şêro re gotibû: 'şêro, min li vir veneşêre. min bibe amedê, gundê min.'

niha di dilê xwe de got:

-heke ez mirim jî bila mar û mişkên kurdistanê bixwin laşê min.

beriya birîndarbûna xwe digot: 'heke ez dêya xwe bibînim ez ê herim welêt an jî naçim ev der xweş e.(ji bo stenbolê dibêje)' lê dema ku birîndar ketibû û mirin hîs kiribû, xwestibû ku li welatê xwe be.

kêm kes dixwazin li warê xwe bijîn, lê her kes dixwaze li warê xwe bimire. di nava xwezayê û mirovan de têkiliyeke hestî heye. her çiqas xweza bêruh were zanîn jî ruhekî xwezayê jî heye û bi yê mirovan re di têkiliyekê de ye. (...)"(rûpel: 145)



bendewarên adarê, mihemed ronahî

weşanxaneya ronahî