12. ger cîh û warek gotina navdar ya osman baydemir ya "bajarê qedîm" heq kiribe, bêguman ew mêrdîn e. min cara ewil berî heftiyekê mêrdînê dît, li her derê wê negeriyam lê du rojan di nav kuçeyên wê yên teng û çend mizgeft û dêran geriyam. ji ber ku jixwe her derê bajêr dîrok e, min pêdivî pê nedît ku yek bi yek cihên ku di rêberên geran de dinivîsin bibînim û bigerim.



ji ber ku tê de kaş zêde ne, heta ser û binê wê kaş in mirov ji gerê diwest e lê dema mirov li cihek disekîne û li deşta mezopotamyayê dinêre û li ber bayê wê xwêdana xwe zûwa dike, westa xwe ji bîr dike.

dema mirov bi şev, ji ciheke bilinf yê mêrdînê li deşta mezopotamyayê dinêre deşt mîna behrek bê dawî û tarî xuya dike. ew çend ronahiyên ku ji çend gundan diçe, mîna ronahiyên keştiyan in. û lembeyên kuçeya wê ya herî mezin ku mîna ristikeke li stûyê bajêre, di nav wê tariyê de mîna pira stenbolê li ser vê behra tarî dibiriqe.



min ji xwe ji mêrdîniyan hez dikir, ji ber ku li zimanê xwe li her derî xwedî derdikevin û gelek hunermend derxistine. dema li mêrdînê geriyam, min dît ku ev ne nêrînek bêbingeh e. bi rastî jî min xelkê mêrdînê jî hez kir. samîmî xuya dikin û ne çavbirçî ne. dema mirov ji dîlokê here mêrdînê, ev yek gelek bala mirov dikişîne.



piştî ku şaredariya mêrdînê bû yek, şaredarî ket destê hdpê. loma mirov dikare li her derê bajêr lewhayên bi kurdî/tirkî/erebî/sûryanî bibîne. mirov pê kêxweş dibe.



bi qasê min dîtî, li navenda bajêr (ya kevin û dîrokî) zêdetir bi erebî tê axaftin. hinek ji wan erebên esnaf, bi kurdî jî dizanin.



li serê girê ku mêrdîn lê ava ye, keleha mêrdînê heye lê mixabin ji aliyê artêşa tirk ve tê bikaranîn loma mirov nikare herê. ez bawer im mirov bikare derkeve wir, wê dîmenên herî xweş yên mêrdînê wê demê bibîne. tê gotin ku wê sala bê, vebe lê ger pêvajoya çareseriyê bi vî rengî here, vebûna wê ne pêkan e.