6. îdîayek rast e.

10 sal wextek kurt e. di deh salan de kurdî li bakurê xelas nabe, ji ber ku hê jî vi sedhezaran mirovên ciwan hene ku bi kurdî dijîn. lê em dikarin bibiêjin ku nifşa nû %70-80 bi zimanê tirkî mezin dibin. ev yek jî xetereyek mezin e.

li başûr û li rojava rewşa ne wisa ye. lê li bakur mixabin pirsgirêkên mezin hene.



li bakur problem, xelasnebûna şer e. ez 30 salî me û her ku ez xwe dizanim, li welatê me şer heye. di nav van şertan de bêguman ziman nikare xwe bixemilîne. lê ez vê jî bibêjim, ez 30 salî me û li metropoleke tirkan hatime dinyayê û heta 20 saliya xwe fîlan jî min kurdistanê neditiye. li gel vê yekê jî bi saya berxwedana li bakur, me xwe û zimanê xwe wenda nekiriye. ev jî ne tiştek hindik e.



ger em werin çareseriyê... çareserî agirbest e, xelaskirina şer e. bi pêvajoya aştiyê, kurdan dikariya bi standina çend xalên bingehîn, şer rawestînin. çi ne ew xal?

1- xurtkirina rêveberiya herêmî (otonomî, fedarasyon ne şert bû)

2- dibistanên bi kurdî

3- di saziyan de bikaranîna kurdî



ger bi van şertan aştiyek çêbûya û rêxistinê, vê carê hemû hêza xwe ji bo geşedana ziman û çanda kurdî bi kar bianiya; piştî 10 salan wê li kurdistana bakur zimanê serdest kurdî bûya, wê nifşên me yên nû gelek ji me çêtir bûna û wê êdî bi awayek nettir herkesî bizaniya ku ev herem ne tirkiye ye.



weke mînak di pêvajiya çareseriyê de çend dibistanên kurdî vebûn, zarok tv hat vekirin. tenê bi van her du gavên biçûk jî jiyana me guherî. em ji zarok tvyê dibînin ku zarokên wê dibistanê çawa karîne hînî zimanê xwe bibin. û bi saya vê televîzyona nîv-profesyonel, niha zarokên me (yên min wisa ne) bi hêsanî hînî kurdî dibin. him jî weke min ew jî li metropolek tirkan in û 1 tenê jî cîranê me yê kurd tune.



welhasil, diviyabû êdî li bakur aştiyek baş-xerab çêbûya û gelê kurd derfet bidîta ku xwe temam bike, netewa xwe ava bike.