37. (bnr: nivîskar veşartî ye)*



Ev parzemîn stargeheke jehrî ye bi tenêtiyê

Agirê gur vedimirin ji lûtkeyên vî diyarî

Ku nebûya nebûya ev êş û kesera di dil de

Em ê her biçûna û bihatana di ser êgir re



Tirsiyan,

Agirperestên kevnare,

Heval û dostên yekpare,

Dîtin şûr topbaran, peyda kirin mertalên hesinî bê çare



Yezdan xwe nîşanî me nekir, negot vaa ye ez şêxên we murîdan

Pez reviyan terikandin ev war, lewra şivanan li bilûrê nedan

Robarên welêt neherikîn, lewra baranê xwe ji vî erdî xeyidand

Bablîsokan tişt ji me nehiştin, lewra me xwe nîşanî wê nedan



Erd şilfîtazî,

Şivan bê armanc,

Baran bê armanc,

Stûxwar, zikbirçî, belengaz li hêviya wê rojê man



Porê kur, lêvên qermiçandî, birûyên xêzkirî li wî rûyî tên

Bangkirinên ji lêvan, weke melodiyeke ji qutiya muzîkê tên

Gihîştina çavkaniya ew dengên ku şadî û bextewarî dide dil

Helandina qeşaya di zivistaneke bê deng bê çare bê wate de



Va ye tên,

Mîh, beran, kavir,

Kulîlk, giya, kevir,

Dibînin, rojek ronahî, rojek bi şahî, rojek tê