99. îro ji bo hevdîtina kar (employment interviewing, iş görüşmesi), çûm fabrîqeyekî. di hevdîtinê de xanima di departmana human resources (insan kaynakları, departmana ku karkeran digire kar) ji min pirsî tu bi erebî jî zanî, min got na, lê ya rastî dema ez biçûk ligel dibistana seretayî û ya navîn ez diçûm medreseyê jî û li wir nêzikê 5 salan min dersa serf û nehwê jî xwendiye (yanî gramera erebî) lê ji ber ku di ser re nêzî 15 sal borîbûn û ez hîç bi ser de neçûbûm û lê nexebitîbûm, min ji ser guhê xwe re avêjt, xwe le nekir xweyî û got nizanim.
paşê li ser rêya vegerê li erebeyekî siwar bûm, di erebeyê de hema bêje rêwî tev ehlê surî bûn. hemû jî kurdên idlîbê bûn, kurdên behrê bûn, lê yekî jî bi kurmancî nedizanî. di nav rêwiyan de jineke diyarbekirî hebû, çav berdabû ser keçeke biçûk -texmînen 10 salî, zerî, çavşîn û xwînşirîn- jê re bi tirkî û bi îşaretên desta digot were bibe keça min, ez te bibim malê, xweyî bikim, keçikê û jineke pîr ya li cem keçikê bi erebî diaxivîn û digotin na lê bi serê hev nediêxistin. ez dirêj nekim wê gavê min fêhm kir ku ez pirraniya axaftinên wan fêhm dikim, heta cihê ku lê peya bûm, min tercûmanî kir, û bela jinikê ji keçikê vekir.