97. merivekî rojek li gundê xwe derbas dibe ber bi çem diçe li ser kevirekî mezin rûdine.
Dibêje: “ax ax wext wextê min bû, qewetekî xurt li ser min bû. min avjenek dikir, xelk Bi heyirî min meyzand. min çavê xwe girt hêj venedikir li serê din bûm.”
Piştî vê xeyal û gotina xwe li derûdorê xwe dinêre dibîne ku kes tune ye dibêje: “lo de ez do çi gû bûm îro jî ev gû me.”

96. - Demê osmaniyan de tirkek beno waliyê diyarbekirî. Miftîyê diyarbekirî zî kurdeko nukteden beno. Rocêk meclîsê walî de heme rûnişte yê. Walî û muftî zî serê doşekî de kalekê yewbinî de rûnişte yê. Mabeynê walî û muftî de balîşnayêk esta.

Walî muftî ra vano: “muftî efendî, mabeynê her û kurd de çi ferq esto?
Muftû huyeno û bi nermî vano: “walî efendî, qaso ke ez vînena mabeynê her û kurd de yew balîşna esta.”

- Dema Osmaniyan de tirkek dibe waliyê diyarbekir. Miftiyê diyarbekir jî kurdekî ji nukteyê ye. Rojekî li meclîsa waliyê de tev rûniştî ne. Walî û miftî jî ser doşekê li kêlaka hev rûniştî ne. Navbera walî û miftiyê de tenê balîfek heye.

Walî ji miftî re dibêje: “miftî efendî, navbera ker û kurdekî de çi ferq heye?”
Miftî dikene bi şêwazek nerm bersiv dide: “walî efendî qaşo ku dibînim navbera ker û kurdekî de tenê balîfek heye.”