5. Ew niqaşin ku heke bi zanebûn û bi nermî bêne kirin heye ku tiştekî têxin serê hev. Ji bo fikirandina kesên fêmkor ji dêlava hevokên hişk, hevokên pirsyarî dê çêtir be. Heye ku bi saya van pirsên di cih de hinekî ser û mêjiyê xwe bixebitînin û li sedema hin tiştan bifikirin. Ew tiştên ku bê jêpirsîn pejirandine heye ku hinekî lêbikolin û serwextî hin xalên girîng bibin.

Her kesek şêwaza wî ya fêm kirin û rave kirinê ji hev cûda ye. Her peyv û bêje bo her kesî nayê heman wateyê. Her peyv di mêjiya mirov de digel serpêhatiya xwe cih digre. Weke mînak dema "tirşik" tê gotin herkes tiştên cûda dihizire. Dîmenên ciyawaz têne heşê mirov. Yanê hinek tirşika beroşê, hinek tirşik.net, hinek tirşika kartola, hinek tirşika ku bi zarokatî de xwariye, hinek tirşika li daweta xwarie û filan û bêvan tê heşê wan. Ev tişt ji bo têgînên olî jî derbasdar e. Yanê dema peyamber, xwuda, milyaket, şeytên û hwd. Tê gotin di serê her kesî de heman dîmen pêk nayê.

Wer hasil divê di gengeşayn de mirov tenê bi yek alî û fêmkorî naxive. Mirov yê pêşberî xwe baş guhdar bike ku baş têbigihêje bê ka çi dibêje û karibe li gor hizrên wî bersivê bidê. Lê mixabin ev çand û edeta guhdar kirinê li ba me kurda tune ye. Fikreke awha heye ku dengê kî pir derê an kî pir baxive, mafdar e. Heya carna yê dengê xwe zêde bilind bike û ji aliyê çend kesan jî were çepik kirin ew mafdar tê dîtin. Lê li welatê pêşdeçûyî bilind kirina deng û bang kirin eyb e, şerm e, fedî ye, hetk e.