8. Dema ez li lîse bûm, wek li her dibistanên (ji xeynî zankoyan) Bakûrê Kurdistanê û Tirkîye; roja înê piştî waneya dawî sirûda Tirka ji alîyê hemu xwendekar û mamosteyan dihat xwendin. Îca ji ber ku tiştek gelekî girîng bû, mamoste yeko yeko diketin pola û destşoka dûra ji çepilê xwendekarên reben digirtin û ew dixistin rêzê.
Lê ez gelemperî tevlî wan nedibûm, min xwe vedişart û Xwedê kir ku tucar kes bi min nehesîya û ez bi awayek disîplînî nehatim sizekirin.
Lê a sosret ew bû ku, havalên min ên ku xwe li ber min kubar dikirin û henekên xwe bi min û Kurmancbûna min dikirin, wek ku ew digotin , ew bi xwe Tirkê hir in, rêsen in.. ew bi xwe jî tevlî merasîma netewa xwe yî serbilind (!) ku her jindarek lê dikirin gorî nedibûn.
Ev tiştek gelekî ecêb bû ji bo min. Belê, xebera min bû ku ez beşdarî vî tiştî nebim, sirûda wan nexwînim ji ber ku min gelek tehde ji wan xwaribû wek hemu Kurmancan lê ew Tirkên ku netewa min, bawerîya min,zimanê min û ala min dikirin erd , vî tiştî li hember netewa xwe jî, ala xwe jî zimanê xwe jî dikirin...
Nîşe:
Lo Tirko, jê keto pê keto ye! Ne wilo, kezebreşo, hestî rizo!