1. têgehek ku herkes dizane lê di tirkî û kurdî nehatîye bîra tu kesî ku nav lê bike.
ji bo wan tiştan tê gotin ku mirov di eslê xwe de zêde mantiqî/aqilane nabîne, eger heval û hogîrên wî/wê bibînin wê ji wan şerm bike fîlan lê dîsa jî ji kirina wê hez dike.

wek mînak bi dizîka temaşekirina bavê teyar an jî rêzefîlmên pembe, di demên tenê de guhdarkirina kahtali miçê...

bi kurdî mirov çawa dikare wergerîne nizanim lê ger hew bidim: zewqên şermokî, keyfên fedîyok...