min bi ecêbmayî xwend ku çîrokbêjê romanê yê ku biraziyê cemşîd xan e, di nav honakê de dibe xulamê/xizmetkarê apê xwe. û bi rastî di vê de hezkirin û hurmetdayîna bêsînor ji xwîner re dibe mînak ku di taliyê de xulambûn/dîlbûn qedera vê hestê bêkredî ye. di wan beşan de yên ku êdî bi eşkere em dibînin têkiliya ap û birazî veguheriye ser xwedî-kole, ji aliyê rûhî ve ez dîn kirim, rehetiya min a xwendinê xera bû û ez bûm dijminê cemşîd û hêvî ji xwedê kir ku nivîskar cemşîd kuştibe. tam li vir bi min çîrokbêj kêm an zêde vê jiyaye: sendroma stockholmê an jî gelek dişibe vê sendromê.

lê di dûmahikê de em nas dikin ku nivîskar bi xwe jî ji kirinên cemşîdê xwedîlenet aciz bûye, biheciye û cezayekê ji mirinê çêtir daye wî: meymûnê baskdar. xwedêyo! di wan paragrafên qafesî de nefreta min çilmisî û şûna wê gunehê min pê hat. ev çi cezayekê mirês bû ya xwedê! mixabin çîrokbêj bi xwe -bi min- sembola me ya kurda ye ji aliyê ferdbûnê de ku ji ber civak û edeta me em nikarin bibin ferdeke serbixwe û hertim minfeata xwe li binê minfeata malbata xwe-eşîra xwe û hwd dibînin. li vir bextiyar elî zora xwendinekê egzîstansiyalîzmê jî dide xwîneran. ku bi xelasiyê ve jî salar xan nexwedî tiştekî ye wekî hîç e. lê li vir smayîl jî li ber çavên me ye û di honakê de wekî dijberê salar xan e û di riya ferdbûnê de bi ya pismamê xwe di asteke bilindtir de ye. feqet bi şeytaniyên cemşîd xan ferdbûna wî yê qels tê ber çavan ku ev jî bi min di berçavka civaknasiyê de ne gunehê smayîl lê paşmayîna civakê ye.