7. min hemî şîroveyên li jor xwendin. hûn giş mafdar in û neheq in jî.
zimanên wek kurdî, tirkî, bellûcî, fînî, hwd... li hemberî zimanên wek fransizî, elmanî û nexasim îngîlîzî dikin ku li ber xwe bidin. çima? çi ku pêşetina zimanekî girêdayî pêşketina ewî milletî ye. milletek di sanayî, zanîstî, perwerdehî, bernamesazî û nivîsbarî, teknolojî...hwd de ger pêşketî be ji ber hilberandina tiştan lazim e ku peyv, bÊje, qalib... hwd biafirîne. lê ew miletên nepêşketî jî yan rasterast ewê peyv û bêjeyan werdigirin yan jî li gorî zimanê xwe çêdikin. bi her du îhtîlamalan de jî ew peyv êdî çêkirî ye.
kurdîya îroyîn û kurdiya hezar berê wek hev e? yan jî fransizîya îroyîn û fransizîya hezar sal berê wek hev e? helbet na. ferq çi ye? di van hezar salan de birrek peyv û bêje û biwêj û qalib hatin afirandin yanê hatin çÊkirin.
ti ziman ji jor bi ayetan nehatîye. giş çêkirî ne.
loma ez li dijî fereseta 'zimanê çêkirî xirab e' me. ger tu zimên çênekî dê ziman her mîna xwe bibe.
hezar sal berê telefon tunebû, hezar sal berê medya û hemî amûrên ragihandînê tune bûn. êê? em çi bikin ? em li hêviya gundiyan bimînin ku berra rabin bi kurmanciya xwe ya gewre bi berxwe ve navinan ji me re peyda 'kin?
meseleya rojanekirin jî hildemandin jî wisa ye. her kes dikare navek ji vê rewşê re lêke. çimkî saziyeke me ya fermî ya têgêhiştî tune ye. her kîja navlêkirin û lihevanîn di devê xelkê de geş bibe demeke şûnde karanîna wê jî normal dibe. yanî ev rewş ji bêmantiq û ne'maqulbûna wê navlêkirinê berrî ye.